Pożegnanie z Malezją

Następnego dnia załatwiamy różne pierdoły, m.in. składamy reklamacje na poczcie (moja obudowa foto do nurkowania wysłana do USA dotarła tam w trzech częściach zamiast dwóch, więc po mojemu należy się odszkodowanie), co zajmuje kilka godzin (od Annasza do Kajfasza itd.). Szukamy też kogoś, kto naprawi nam zerwane ramiączko od plecaka. Nikt nie ma odpowiedniej maszyny (twardy materiał), w końcu jeden miły Chińczyk robi nam to w swoim sklepie grzecznościowo, choć oficjalnie tylko sprzedaje, a nie naprawia plecaki. Nie chce też za to ani grosza...Znowu nas rozpieszczają w tej Malezji. Wybieramy się również w chińskiej dzielnicy do balwierza (akurat się zakład napatoczył). Nasz dobrodziej wygląda jak fryzjerka i dopiero jego głos zdradza, że to jednak fryzjer. Na pamiątkę tego, że nas kompletnie nie okaleczył i że miał taki oryginalny look, Asia zrobiła sobie z nim fotkę. Wielkimi krokami nadchodzi chiński nowy rok. Niestety na obchody się już nie załapiemy, bo będziemy już w Indonezji, ale już teraz widać przygotowania. Na ulicach pełno chińskich lampionów, w menu restauracji, w tym McDonalda, goszczą dania o okolicznościowych nazwach, np. Prosperity Burger :) a w chińskiej dzielnicy można kupić bazie farbowane na żarówiaste kolory. Mówią na nie pussy willow :)
Wieczorem mamy się z miejscową znajomą, Naritą, wybrać na okrzyczany malezyjski horror, ale na szczęście nie ma biletów (nie miałem serca protestować, ale czułem, że niezależnie od „Ringu“ nasz gust w zakresie upiorów może się tak nie do końca pokrywać z azjatyckim). Za to poszliśmy na nocny seans „Niepokonanych“ Petera Weira. Dla Polaka to zwykłe kino przygodowe, ciut nudnawe nawet, okraszone wiązką banałów na temat gułagów (Herling-Grudziński by się uśmiał). Ale może w USA sprawi, że po raz kolejny od 1989 r. zaczną o nas myśleć cieplej, więc nie będę krytykował.
Wracając z kina po drugiej w nocy, widzimy, że do karaoke ciągle kolejka. A nie jest to klub, w którym śpiewa się przed publiką, tylko jednoosobowe kabiny jak peep show, hehe. Ponoć popularne, bo najtańsze. Kabiny nie są dźwiękoszczelne, więc zabawa polega na tym, żeby zakrzyczeć ryki dochodzące z kabin sąsiednich.
Ostatniego dnia wraz z Naritą i jej kuzynką wybieramy się pod wieczór do oddalonego o 2h drogi od KL parku narodowego Kuala Selangor, aby obejrzeć słynne malezyjskie świetliki. Ich niezwykłość polega na tym, że zamiast świecić stałym światłem - migoczą w sposób zsynchronizowany. Turystów (głównie lokalnych) pełno, ale wszystko funkcjonuje jak w zegarku. Świetliki ogląda się z łódki na rzece – siedzą dużymi gromadami na przyrzecznych drzewach berembang spotykanych tylko w Malezji. Łódki podpływają do mola jedna za drugą i wysadzają jednych turystów, a kolejnych zabierają. Wiosłujący pan opowiada nam ciekawe historie po malajsku, więc musimy się zdać na tłumaczenie Narity. Świetliki błyskają naprawdę przepięknie i jest ich mnóstwo – zarośla porastające brzeg wyglądają jak choinki, a nawet lepiej, bo zagęszczenie światełek jest kilkakrotnie większe. Niestety na jakiekolwiek sensowne zdjęcia czy filmy z ruchomej łódki jest za ciemno. Za to udaje nam się złapać kilka świetlików do ręki (w sumie to same się proszą) i obejrzeć robale z bliska. Słodkie. Szybko je wypuszczamy, bo za łapanie kara 1000 PLN :) Powrót do miasta i ostatnia kolacja u Hindusa. Jedliśmy indyjskie przez prawie cały czas w Malezji, żeby najeść się na zapas, bo w Indonezji (a przynajmniej na Sumatrze) tego nie ma. Następnego dnia poranny lot do Padangu i z powrotem kłania się Indonezja, tym razem już na dłużej.

Zdjęcia (4)

Komentarze (1)