Tarasów nigdy za wiele

Z Banaue busem (ostatni w ciągu dnia o 13.30-14.00) pojechaliśmy do Bontoc. Droga wiedzie po skarpie, często po samej krawędzi, ale szyby w autobusie są z mlecznego szkła, więc nic nie widać – chyba żeby pasażerowie nie mdleli. Do Bontocu przyjechaliśmy znęceni smakowitym wpisem milli i grega (millagreg.geoblog.pl ale chyba nie wymagają przedstawiania) o łowcach głów, których odwiedzili. Szybko namierzyliśmy lokalnego przewodnika, Kinada i umówiliśmy się na wycieczkę po lokalnych wioskach. Niestety filipińskie władze dają za friko tylko 21 dni, a potem przedłużenie kosztuje już słono. Dlatego zrezygnowaliśmy z dwudniowego treku, bo czuliśmy na karku oddech goniącego nas czasu ;) Zamiast tego wybraliśmy się do wioski Maligcong obejrzeć miejscowe tarasy, ponoć ładniejsze od Batadu i spotkać ludzi z tradycyjnymi tatuażami. Jeepney był już pełen, więc wysyłali nas na dach, też już częściowo zapełniony. Zlitował się pasażer z szoferki, który wyskrobał dla mnie trochę miejsca (a Łoś się wcisnął gdzieś między ludzi). Zdekonspirował się jako świadek Jehowy niosący po wioskach dobrą nowinę, więc żeby uniknąć cięższych tematów, nawijałam mu o Polsce. Spacerek po tarasach był boski. Lokalne władze jedną krawędź tarasów utwardziły asfaltem, żeby turystom życie ułatwić. Jesteśmy im bardzo wdzięczni, bo tak powstałą ścieżką można suchą stopą przejść do samej wioski, ciesząc oczy malowniczymi tarasami. Od Kinada zaś dowiedzieliśmy się wszystkiego o ryżu i jego uprawie. Akurat trafiliśmy na gorący okres. Z małych poletek rozsadowych zbiera się sadzonki, które się przyjęły i dopiero sadzi na właściwych polach. Praca przy ryżu do lekkich nie należy. Brodzi się po kostki w wodzie, w odchyleniu 90 stopni od pionu, do późnej starości. Nic dziwnego, że babcie często cierpią na reumatyzm, zwyrodnienia stóp (od chodzenia po skawalonym błocie) a niektórym na stałe udziela się pozycja zgięta. Panom trochę lepiej, bo głównie zajmują się orką, a jak są zamożni, to większość roboty odwala za nich bawół. I właśnie pora właściwego sadzenia się rozpoczęła. Dlatego mieszkańcy wioski wszyscy w polu, poza rebiatą, nielicznymi młodymi mamami, które ich doglądają i jedną wytatuowaną babcią. Wyglądała niesamowicie, więc narobiła nam apetytu na więcej. Ale że obiektyw nie działał po upadku, portretów porządnych byśmy i tak nie zrobili. A mnie się babrały ugryzienia z Indonezji i śpieszno mi było raczej do lekarza, niż na nocleg bez łazienki. Wsiedliśmy więc w ostatni autobus do Baguio (16.00), docelowo kierując się na kolonialny Vigan. Nazajutrz w Baguio odhaczyliśmy lekarza (wizyta 25 złotych, poczekalnia pęka w szwach, ale wszystko działa sprawnie, a lekarka fachowa i biegle anglojęzyczna), a potem ze dwie godziny zajęło nam zakupienie biletów na autobus. Najpierw ustawiłam się w kilkudziesięciometrowej kolejce firmy Partas, jedynej kursującej do Vigan. Jak już po niecałej godzinie dochodziłam, to każą mi się gdzieś odsunąć, bo teraz inne bilety sprzedają i przeszkadzam. Bo bilet kupuje się przy wsiadaniu, nie ma rezerwacji! Jak zaczną na Vigan sprzedawać, to zawołają. No ale najwyraźniej chętnych jest więcej niż miejsc siedzących. Długo przekonywałam, że muszę jeszcze bagaże z hotelu przywieźć i jak sobie tak poczekam, to nie zdążę na autobus albo mi bilety wykupią. Koniec końców biletu mi nie sprzedali, ale pan obiecał, że mnie zapamięta i dostanę bez kolejki. Oczywiście jak w ostatniej chwili się z bagażami doczłapaliśmy, to się złapali za głowę, że im to do luku nie wejdzie. To może byście za godzinę pojechali? Jakoś jednak poprzestawiali pudła i ruszyliśmy w drogę.

Zdjęcia (14)

Komentarze (0)